Hipopigmentacja to zaburzenia barwnikowe skóry objawiające się w miejscowym lub całkowitym niedoborze melaniny w naskórku. Wynikiem tego zaburzenia są plamy na skórze lub w skrajnych przypadkach – całkowity brak barwnika w skórze i włosach. Hipopigmentacja może wynikać z dziedziczenia lub nabycia. Schorzenie leczy się zachowawczo lub objawowo i do tej pory nie znaleziono lekarstwo, które uderzałoby w przyczynę choroby.
Kilka faktów o hipopigmentacji
Jest to schorzenie, które może dotknąć ludzi wszystkich ras. Dla osób postronnych, hipopigmentacja najbardziej widoczna jest u osób o ciemnej skórze. Przyczyny tej choroby mogą być bardzo różne. Wynikają z genetyki, oparzeń lub innych urazów skóry. Najbardziej widoczne i skrajne rodzaje hipopigmentacji to bielactwo i albinizm. Na ten drugi rodzaj schorzenia cierpi około 410 tysięcy ludzi na całym świecie. Osoby z widoczną hipopigmentacją, często spotkają się ze społecznym napiętnowaniem. Nie mniej, w historii popkultury jest co najmniej kilka osób cierpiących z powodu tego schorzenia, które stanowiły inspirację dla innych ludzi.
Czym jest hipopigmentacja?
Ludzka skóra nabiera konkretnego odcienia dzięki naturalnym, biologicznie występującym w organizmie pigmentom. Melanina, bo taka jest nazwa tego pigmentu, odpowiada za kolor naszej skóry, włosów i tęczówek. Zaburzenia w wytwarzaniu tego pigmentu mogą mieć dwojaki charakter: nadprodukcji i niedoboru. W pierwszym przypadku dochodzi do pojawiania się ciemnych plam na skórze. Hipopigmentacja sprawia, że skóra, włosy i tęczówki oka odbarwiają się miejscowo lub całościowo.
Przyczyny choroby
Wrodzone – organizm osoby cierpiącej na wrodzoną hipopigmentację, czyli albinizm właściwy, najczęściej nie wytwarza melaniny, przez co jego skóra i włosy oka pozostają białe. Tęczówki czasem nabierają czerwonej lub bardzo bladoniebieskiej barwy. Osoby cierpiące na albinizm właściwy bywały inspiracją dla wielu projektantów.
Nabyte – nauka nie wyjaśniła jednoznacznie powstawania bielactwa nabytego. Choroba może pojawić się w wyniku reakcji autoimmunologicznych organizmu, silnego stresu, chorób lub niektórych przyjmowania leków. Choroba objawia się pojawianiem jasnych plam na skórze, które z czasem mogą się powiększać.
Po urazach skórnych – brak pigmentu objawia się w miejscach na skórze, które zostały dotknięte urazem: oparzeniem, infekcją, otarciem, zapaleniem grzybiczym. Brak pigmentu może pojawić się także w wyniku niektórych zabiegów kosmetycznych, takich jak np. źle przeprowadzony peeling chemiczny.
Sposoby leczenia
W zależności od rodzaju tego schorzenia stosuje się głównie metody zachowawcze i objawowe. Zarówno bielactwo jak i albinizm właściwy nie są uleczalne. W przypadku tego typu hipopigmentacji, zaleca się unikanie nadmiaru słońca i światła praz regularne wizyty o dermatologa, które pozwalają na wykrycie ewentualnych, wczesnych zmian nowotworowych. W przypadku chorych, u których hipopigmentacja obejmuje tylko część powierzchni skóry, stosuje się częściową depigmentację, celem wyrównania kolorytu skóry.
Społeczny wymiar hipopigmentacji
Osoby cierpiące na nabyte i wrodzone postaci tego schorzenia są bardzo różnie odbierane w społeczeństwach, w których przyszło im żyć. Kilka lat temu powstał głośny dokument Martyny Wojciechowskiej z cyklu „Kobieta na krańcu świata”, w których autorka opowiada historię albinosów żyjących na terenie Tanzanii. Do dziś osoby cierpiące na to schorzenie, są obiektem ataków bandyckich, podczas których chorym odcina się różne części ciała, a nawet zabija celem tworzenia magicznych amuletów. Z kolei w społeczeństwach zachodnich, ludzie z albinizmem lub bielactwem stają się inspiracją dla świata mody. Coraz częściej na wybiegach i w magazynach, pojawiają się osoby z widocznymi objawami tej choroby. Bielactwo i albinizm przestają być uznawane za coś nieatrakcyjnego. Jest to rodzaj inności, który może przyciągać także pozytywna uwagę.
źródło: https://www.zwivel.com/blog/hypopigmentation-treatments/
